Tell No One (2006)

Ο Guillaume Canet στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του δείχνει ότι είναι καλύτερος πίσω από την κάμερα, παρά μπροστά της. Μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα καλό best-seller και κάνει καλή δουλειά. Ξεκινά αργά, χωρίς βιασύνη και μας δείχνει τις παλιές ευτυχισμένες στιγμές του γιατρού Beck και της συζύγου του, καθώς και του φιλικού και συγγενικού τους περιβάλλοντος σε μία καλή προσπάθεια να μας δέσει με τους χαρακτήρες. Και εκεί που όλα μοιάζουν ειδυλλιακά για το ζευγάρι.. μία κραυγή..σκοτάδι…και μεταφερόμαστε στο σήμερα, οκτώ χρόνια από τη μοιραία νύκτα όπου η σύζυγος του γιατρού Beck δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την επίσημη έρευνα, από έναν κατά συρροή δολοφόνο. Ο γιατρός ακόμα δεν έχει ξεπεράσει το τραγικό περιστατικό, αλλά προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του. Όσπου όλα αλλάζουν ξαφνικά, όταν ανακαλύπτονται δύο πτώματα στο δάσος που δολοφονήθηκε η σύζυγος του και εκείνος λαμβάνει ένα e-mail με ένα βίντεο που δείχνει τη σύζυγο του ζωντανή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα αξιόλογο θρίλερ με μπόλικο σασπένς που διατηρείται μέχρι το φινάλε και με καταδιώξεις που θυμίζουν κάτι από τον παλιό καλό γαλλικό κινηματογράφο. Ο τραγικός ήρωας- γιατρός βρίσκεται μπλεγμένος ξαφνικά σε ένα κυνηγητό, χωρίς να ξέρει το γιατί, αλλά αποφασίζει(χρησιμοποιώντας και γνωριμίες του από τον υπόκοσμο) να βρει το νήμα του μυστηρίου και να βρει τη σύζυγο του. Στο κατόπι του βρίσκεται η αστυνομία, που τον θεωρεί ύποπτο για δύο δολοφονίες και μία σπείρα επαγγελματιών δολοφόνων. Το σενάριο σε αυτό το σημείο ξεφεύγει κάπως από τον έλεγχο, καθώς μπερδεύονται όλο και περισσότερα άτομα στην υπόθεση, όμως στο τέλος όλα γίνονται ξεκάθαρα(αν και λίγο τραβηγμένα) με δύο απανωτά και έξυπνα τουίστ .

Στο σύνολο του, ο Canet χειρίζεται έξυπνα ένα καλό σενάριο, αφήνωντας την υπόθεση να εξελιχτεί αργά, αφού πρώτα μας έχει εισάγει στο κλίμα της. Ίσως όμως το παράκανε με τα αρκετά flashbacks στο χρόνο, τα οποία δίνουν στο φιλμ, παραπάνω μελόδραμα απ’ ότι θα χρειαζόταν. Ερμηνευτικά ο François Cluzet στέκεται καλά ως γιατρός Beck, όμως καλύτερα στέκονται οι δεύτεροι ρόλοι και κυρίως η Kristin Scott Thomas και ο André Dussollier. Όσο για τον Jean Rochefort, ίσως θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει περισσότερο ο Canet.

Το “Tell No One”, είναι ένα φιλμ που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει από τα αντίστοιχα θρίλερ του Χόλιγουντ, αλλά θα μπορούσε να διδάξει και τους “ειδικούς” της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.

7/10