Μια ταινία τη χρονιά… για τσεκούρι και θηλειά!!!

Συντάκτης: WizKid


Οι νέες ελληνικές ταινίες συνήθως παραγκωνίζονται από τις αμερικάνικες στα box-office της χώρας. Πολλοί το θεωρούν αυτό φυσικό, αφού η ελληνική κάμερα δεν καταγράφει ούτε ταινίες δράσης, ούτε ταινίες φαντασίας με καταπληκτικά ειδικά εφέ, ούτε συμπαθητικές ρομαντικές κομεντί, ούτε παιδικές ταινίες. Πολλοί θα πουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή ο ελληνικός κινηματογράφος δε διαθέτει το budget μιας οποιασδήποτε εταιρίας παραγωγής στο Hollywood. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο ελληνικός κινηματογράφος δεν αξιοποιεί σωστά τα χρήματα που έχει.

Σκεφτείτε το λίγο: οι πιο επιτυχημένες ελληνικές ταινίες αυτό τον καιρό (Νύφες, Πολίτικη Κουζίνα, El Greco) δεν ήταν αμιγώς ελληνικές παραγωγές, ούτε μιλούσαν 100% Ελληνικά. Μάλιστα, είναι ζήτημα αν το El Greco περιείχε περισσότερο από δέκα λεπτά ελληνικών διαλόγων. Μετά οι δικοί μας κλαίγονται για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας! Τι λέτε, ρε παιδιά;

Έπειτα, κάποιες ταινίες εγχώριας παραγωγής ξεχώρισαν επειδή βασίζονταν σε μια ιδέα που «τραβάει» τον κόσμο. Το Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο διέθετε τα κρητικά του Ορφέα Αυγουστίδη, τα κάλλη της Βίκυς Καγιά (άσχετα αν ήταν κλάσεις κατώτερη από την Τουρκάλα με το κόκκινο μαγιό), τον αγαπητό στο ελληνικό κοινό Γιάννη Τσιμιτσέλη και την υπογραφή του Νίκου Περάκη. Η συμπαθητική κατά τη γνώμη μου ταινιούλα “Πέντε Λεπτά Ακόμα” «κέρδισε» λόγω των ειδικών εφέ, της πρωτότυπης ιστορίας (*γκουχ*αόρατος εραστής*γκουχ*) και της ερμηνείας του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Κι όσο για το Alter Ego, είχε το Σάκη. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να προσελκύσει τις απανταχού «ρουβίτσες» στα ταμεία των εισιτηρίων και στους διάφορους που πουλάνε πειρατικές ταινίες.

Και να’ ταν μόνο αυτό…

Πόσες ταινίες πλασαρίστηκαν χάρη σε ένα τραγούδι που διέθεταν στο soundtrack; Πάνω-κάτω, όλες. Το Straight Story είχε τους C-Real, το Μούφα Χωρίς Παραλλαγή (που έλεγε κι ο Darkchild) είχε τη Βανέσα Αδαμοπούλου, το Φιλί της Ζωής την Έλενα Παπαρίζου και το Ψυχραιμία τη Τζούλια Αλεξανδράτου. Το αστείο είναι πως το Πεθαίνοντας στην Αθήνα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο ήταν μιούζικαλ (που λέει ο λόγος), αλλά κανένα από τα τραγούδια του δεν πέτυχαν. Γιατί; Γιατί δεν ήταν pop! Και τα πιτσιρίκια στις μέρες μας ψοφάνε για pop. Κι όμως, σχεδόν καμία από τις προαναφερθείσες ταινίες δεν πέτυχε στο box-office, γιατί το μόνο ατού τους ήταν το τραγούδι!
Κι όταν βλέπουμε κάθε χρόνο την «ακριβότερη ελληνική παραγωγή όλων των εποχών», θα παρατηρήσουμε πως θα έχει σπαταλήσει τα χρήματα στα πιο ασήμαντα σημεία της ταινίας. Τρανταχτό παράδειγμα το Alter Ego, που στοίχισε δύο εκατομμύρια ευρώ. Πάω στοίχημα πως με λιγότερα χρήματα, μια αμερικάνικη εταιρία θα δημιουργούσε μια απείρως καλύτερη ταινία. Ή μάλλον, θα είχε δημιουργήσει μια ταινία. Γιατί το Alter Ego δεν ήταν ταινία. Ήταν μια δίωρη διαφήμιση της Vodafone. Δεν είναι ότι δεν έχουμε λεφτά, που λένε μερικοί-μερικοί. Είναι ότι δεν έχουμε ιδέες.

Όσον αφορά τους φωτισμένους Έλληνες κινηματογραφιστές, που έχουν πράγματι κάτι να προσφέρουν, μένουν στο ράφι. Γιατί οι όποιοι ελληνικοί παραγωγοί αρνούνται να χρηματοδοτήσουν μια παραγωγή που δεν θα δει κανένας. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι δεν νοείται σύγχρονη ελληνική παραγωγή χωρίς βρισιές / βία / σεξ / ναρκωτικά / ομοφυλόφυλους / τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Δεν απορώ που ο καημενούλης ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος τρέχει από χώρα σε χώρα για να βρει λεφτά για το δεύτερο μέρος της Τριλογίας του.

Αν δεν γυριστεί σύντομα μια ελληνική ταινία για όλους (ακόμη κι η Πολίτικη Κουζίνα ξεκινούσε με ένα ζευγάρι… γυναικείους μαστούς), δεν πρόκειται να προκόψει ο κινηματογράφος μας.