Η γαλλική ταινία Ανάμεσα στους τοίχους του Λοράν Καντέ κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο 61ο Φεστιβάλ των Καννών, κατά την απονομή των βραβείων που έγινε την Κυριακή.
Η ταινία, που αφορά στις σχέσεις ανάμεσα σε έναν καθηγητή και τους μαθητές του σε ένα γυμνάσιο σε λαϊκή περιοχή του Παρισιού, και βασίζεται σε βιβλίο, με βάση τις εμπειρίες του καθηγητή Φρανσουά Μπεγκοντό (ο οποίος στην ταινία ερμηνεύει τον καθηγητή), παρουσίαζει μία εικόνα των καθημερινών προβλημάτων αλλά και των σχέσεων ανάμεσα στις δυο πλευρές.Στην ταινία μετείχαν πραγματικοί μαθητές, που εργάστηκαν με τον σκηνοθέτη για ολόκληρο σχολικό έτος.
Το Μεγάλο Βραβείο κέρδισε η ταινία Γκομόρα του Ματέο Γκαρόνε.
Ο Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας για τις Τρεις Μαϊμούδες, ενώ τη Χρυσή Κάμερα για τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη έλαβε ο Στίβ ΜακΚουίν για την Πείνα.Το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής δόθηκε στο Il Divo του Πάολο Σορεντίνο.
Καλύτερος ηθοποιός αναδείχτηκε ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο για τον Τσε του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Ο Ντελ Τόρο μάλιστα αφιέρωσε το βραβείο στον Τσε Γκεβάρα. Το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απονεμήθηκε στην Σάντρα Κορβελόνι για βραζιλιάνικη ταινία Linha de pass? (Διαχωριστική γραμμή).
Βραβείο Σεναρίου έλαβε Η σιωπή της Λόρνα των Βέλγων αδελφών Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν.
Το Ειδικό Βραβείο του 61ου φεστιβάλ έλαβε η Κάθριν Ντενέβ για το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι του Αρνο Ντεπλεσέν και ο Κλιντ Ίστγουντ για την Ανταλλαγή.
Η κριτική επιτροπή αποτελούνταν από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Σον Πεν (στη θέση του προέδρου), τους ηθοποιούς Σέρτζιο Καστελίτο, Νάταλι Πόρτμαν και Αλεξάντρα Μαρία Λάρα όπως και τους σκηνοθέτες Αλφόνσο Κουαρόν, Ρασίντ Μπουσαρέμπ και Απιχατπόνγκ Βεερασεθάκουλ.
Τον Χρυσό Φοίνικα για ταινία μικρού μήκους έλαβε το Megatron του Μάριον Κρισάν και το βραβείο της επιτροπής για ταινία μικρού μήκους δόθηκε στο Jerrycan του Τζούλιους Εϊβερι.Η επιτροπή για τα βραβεία στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», με πρόεδρο τον Τούρκο Φατίχ Ακίν, απένειμε το βραβείο καλύτερης ταινίας στη ρώσικη Τουλπάν του Σεργκέι Ντβορτσεβόι, ενώ το ειδικό βραβείο απονεμήθηκε στην ιαπωνική Tokyo Sonata του Κιγιόσι Κουροσάουα.
Το βραβείο Knockout του ίδιου τμήματος κέρδισε η ταινία Τάισον, ένα πορτρέτο του πυγμάχου Μάικ Τάισον από τον Τζέιμς Τόμπακ.
Το βραβείο Knockout του ίδιου τμήματος κέρδισε η ταινία Τάισον, ένα πορτρέτο του πυγμάχου Μάικ Τάισον από τον Τζέιμς Τόμπακ.
Η επιτροπή της Διεθνούς Κριτικής (FIPRESCI) απένειμε το βραβείο καλύτερης ταινίας του διαγωνιστικού στην ουγγρική Δέλτα του Κορνέλ Μουντρούκσο, ενώ τα υπόλοιπα δυο βραβεία της απονεμήθηκαν στην ταινία Πείνα του Στιβ ΜακΚουίν (στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα») και στο Ελντοράντο του Μπούλι Λάνερς («Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
Πηγή:http://www.in.gr/
Την ταινία θα σκηνοθετήσει ο Brett Ratner(Rush Hour τριλογία), ενώ δεν έχει γίνει γνωστό το όνομα του σεναριογράφου, ούτε και κάποιες πληροφορίες για την υπόθεση. Την παραγωγή θα αναλάβει ο Lorenzo di Bonaventura.
Δείτε το τρέιλερ 
Ο Pollack έχει τιμηθεί με πολλά Όσκαρ και ανάμεσα στις ταινίες που σκηνοθέτησε, συγκαταλέγονται οι: Three Days of the Condor, Absence of Malice, Out of Africa(Όσκαρ καλύτερης ταινίας), The Firm και Tootsie. Οι τελευταίες σκηνοθετικές δουλείες του ήταν τα The Interpreter και Sketches of Frank Gehry.
Ακολουθούν κάποιες πληροφορίες για το σενάριο της ταινίας:
Ο Scorsese αποσύρθηκε από το πρότζεκτ λόγω του βεβαρυμένου προγράμματος του.
Το No Country For Old Men είναι ένα από τα καλύτερα αμερικανικά δράματα των τελευταίων ετών. Ο Javier Bardem είναι απλώς απίστευτος, ο Josh Brolin τα δίνει όλα και ο Tommy Lee Jones εκπροσωπεί την τρίτη ηλικία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η σκηνοθεσία των Coen ποτέ δεν ήταν καλύτερη. Η πλήρης έλλειψη μουσικής και η μαγευτική φωτογραφία σε κρατούν με τα μάτια γουρλωτά και το στομάχι κολλημένο στην καρδιά. Συνιστώ να τη δείτε σε ένα home cinema υψηλής ποιότητας, με surround ηχεία και οθόνη υψηλής ευκρίνειας. Δεν είναι άλλη μια εφετζίδικη ταινία δράσης με έναν χείμαρρο ψηφιακών εφέ, αλλά αυτό ακριβώς είναι που την κάνει ξεχωριστή. Με τα λίγα που έχει, καταφέρνει και σε καθηλώνει στο κάθε της λεπτό…
Πρόκειται για το αμερικάνικο remake μιας από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που μας ήρθαν τα τελευταία χρόνια εξ ανατολής (Hong Kong) πίσω στο 2002. Μόνο που εκείνο κέρδισε 8 βραβεία συνολικά ανά τον κόσμο, αυτό δεν νομίζω ούτε καν τα αναμενόμενα εισιτήρια στο cinema να κόψει. Και αυτό διότι μπορεί να έχει μια Jessica Alba που όλοι μας λατρεύουμε στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά χάνει πολλούς πόντους στον τομέα ατμόσφαιρα. Δυστυχώς δεν καταφέρνει να τρομοκρατήσει τους θεατές που διψούν για τέτοιες καταστάσεις και μάλλον πολλοί είναι αυτοί που θα απογοητευτούν. Από την άλλη, λόγω του ότι η Lionsgate είναι μια εταιρία που προσέχει λιιιιιγο παραπάνω τις ταινίες της, σε συνδυασμό με το στόρι που είναι κορυφαίο, η ταινία βλέπεται άνετα, κάποιο απογευματάκι ακόμα, και όποιος δεν γνωρίζει τι παίζει ίσως και να περάσει cool. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Εγώ πάντως, ακόμα μια φορά θα πρότεινα το original.
Δείτε τα νέα spots 
Το Gone Baby Gone είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ, με δυνατό cast, άριστη σκηνοθεσία και έντονη δράση. Ο πρωταγωνιστής Casey Affleck αποδεικνύει πως αυτός έπρεπε να έχει τη διασημότητα του αδελφού του, καθώς σ’ αυτή την ταινία δίνει μια ερμηνεία καλύτερη απ’ όλες τις ερμηνείες που μας έχει δώσει ο Ben μαζί. Ένα κινηματογραφικό «μεσαίο δάχτυλο» στη σημερινή κοινωνία, το Gone Baby Gone χτυπά την Αμερική εκεί που πονάει. Η δύναμή του είναι τέτοια που, στο τέλος, συνειδητοποιείς σε τι απαίσιο κόσμο ζεις τόσο καιρό και δεν το ήξερες…
Το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει μια ταινία για να χαρακτηριστεί «καλή» είναι να προκαλεί συναισθήματα στον θεατή. Οποιαδήποτε και αν είναι αυτά. Και αυτή η ταινία το καταφέρνει και με το παραπάνω. Όχι με κάποιο άλλο τρόπο αλλά μέσω της μουσικής. Ναι ακριβώς. H ταινία είναι γεμάτη από τραγούδια τα οποία εξηγούν και αναλύουν τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών αντικαθιστώντας πολλές φορές τους διαλόγους και τις σκέψεις. Όχι, απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί μιούζικαλ, και ειδικά έτσι όπως ξέρουμε τον όρο. Οι εικόνες, τα βλέμματα και τα συναισθήματα ντύνονται πολύ όμορφα από στοίχους και νότες, κομμάτια που έχουν περίσσευμα λυρισμού και δύναμης. Η έμπνευση υπάρχει και το διαφορετικό δεν γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά για λόγους ουσίας. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που κερδίζουν τον θεατή και πραγματικά τον κάνουν να νιώθει περήφανος που είναι πάνω απ’όλα άνθρωπος. Οποιοδήποτε σκηνοθετικό λάθος παραβλέπεται και συγχωρείται πρόθυμα από όλους για χάρη της ειλικρίνειας που χαρακτηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία.
Μια ταινία που αν έφτανε ποτέ σε όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη, ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος……
Η νέα ταινία του «king Leonidas» Gerard Butler και της Hilary Swank μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο σαν ευχάριστη έκπληξη. Ένα ρομαντικό δράμα(και όχι κομεντί) το οποίο απευθύνεται κυρίως σε γυναικείο κοινό που όμως βλέπεται άνετα από οποιονδήποτε. Full συγκινητικό από την αρχή του ακόμα, ίσως να χάνει λίγο τον δρόμο του όσο η ιστορία εξελίσσεται αλλά καταφέρνει να κρατήσει τους θεατές μέχρι το τέλος. Από την μια ο Gerard Butler κάνει ό,τι μπορεί σαν ηθοποιός σε αυτό το είδος και τα καταφέρνει αρκετά καλά, από την άλλη η Hilary Swank, μετά το απαράδεκτο «the reaping» (Οι Δέκα Πληγές), αναδεικνύει την θηλυκή της πλευρά και μάλλον είχε ανάγκη να το κάνει, τόσο για αυτήν όσο και για τους οπαδούς της κερδίζοντας στα Irish Film & Television Awards το βραβείο κοινού. Ο σκηνοθέτης προσπάθησε πολύ να κάνει μια όμορφη ταινία που θα αντέξει στον χρόνο και αυτό φαίνεται, αν τα κατάφερε ή όχι, αυτό θα το δείξει η ιστορία. Σίγουρα μια διαφορετική και όμορφη στιγμή στο βιογραφικό των συντελεστών. Ιδανική ταινία για ζευγαράκια που είπαν να κάτσουν μέσα και για όσους δεν θέλουν το πολύ ψαγμένο στις ταινίες τους.
Μια ταινία που προσπαθεί να αποδείξει ότι η Rachel Bilson δεν είναι μια απλή τηλεοπτική ηθοποιός.
Πρόκειται για ταινία η οποία δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της και καλά κάνει διότι έτσι κάνει πιο εύκολη την προβολή της, χωρίς πολλά πολλά, φτιαγμένη με μεράκι από κάποιον Fred Dekker (Robocop 3) δίνοντας έμφαση κυρίως στα εφέ που για την εποχή εκείνη τουλάχιστον ήταν πολύ καλά (καμία σχέση με κομπιουτερίστικα μπαλόνια του σημερινού Hollywood) . Πάνω απ’όλα ειλικρινής, για μια γενιά που τόσο αγάπησε τέτοιες ταινίες και που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Δεν θα γράψω παραπάνω διότι πολύ λίγοι καταλαβαίνουν τι λέω. 
Η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα σε βιντεοκασέτα και πότε δεν πέρασε στη αγορά του DVD, μάλλον δεν χωρούσε με τόσες νέες κυκλοφορίες μιας και το κοινό είναι τόσο μικρό. Βρίσκεται όμως με λίγο ψάξιμο στο εξωτερικό και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές (έξω τα dvd κοστίζουν ελάχιστα, 5-10euros). 
Μόνο για μερακλίδες ανάλογου γούστου, ζομπολάτρες και λοιπούς καμένους. Ο βαθμός είναι εικονικός και αντιστοιχεί στην εποχή εκείνη. Καμία σχέση δεν έχει με τον ανταγωνισμό του σήμερα όπου θα ήταν μάλλον πιο χαμηλός.
Για να «λειτουργήσει» μια τέτοια ταινία, πρέπει πρώτα-πρώτα ο θεατής να δεθεί με κάποιον από τους χαρακτήρες. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατον, καθώς όλοι οι χαρακτήρες διαθέτουν μηδαμινό facial animation, αμυδρό lip syncing και… ωχ, συγγνώμη, πάλι άρχισα με τους τεχνικούς μου όρους. Για να σας τα κάνω πιο λιανά, τα πρόσωπα των ηρώων είναι συνεχώς ανέκφραστα, ενώ τα στόματά τους δεν πολυανοίγουν όταν αυτοί μιλούν και μερικές φορές υπάρχουν προβλήματα στο συγχρονισμό των χειλιών με την εκφορά του λόγου. Και να μην αναφερθώ στο ότι οι περισσότεροι ήρωες έχουν ψυχρές φυσιογνωμίες και διαθέτουν ελάχιστη ανθρώπινη «ζεστασιά». Άντε τώρα να δεθείς με τέτοιες «μαριονέτες», που μοιάζουν να ξεπήδησαν από videogame. Ακόμη και οι ήρωες του παλαιότερου Final Fantasy: The Spirits Within ήταν πιο πειστικοί.
Από την άλλη, το σενάριο είναι ικανοποιητικό, αλλά θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο back-story παρά να σπαταλά πολύτιμο χρόνο σε «σούπερ-τρισδιάστατες» σκηνές, οι σκηνές δράσης είναι τρομερές αλλά λίγες, οι διάλογοι είναι γεμάτοι σεξουαλικά υπονοούμενα, η βία παραείναι «τραβηγμένη» σε κάποιες σκηνές, τα περιβάλλοντα είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ αλλά ο Zemeckis δεν σ’ αφήνει να τα θαυμάσεις καθόλου και οι ερμηνείες των διάσημων ηθοποιών είναι μεν καλές, αλλά τα ψηφιακά υποκατάστατα των Anthony Hopkins και John Malkovich αφαιρούν μέρος της υποκριτικής δύναμής τους. Η ιδέα, δε, να διαθέτουν οι ήρωες όμοια χαρακτηριστικά με τους ηθοποιούς που υποδύονται, με βρίσκει αντίθετο. Όταν βλέπεις μια «κάλπικη» Angelina Jolie να επειδικνύει τα ψηφιακά της προσόντα, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτό που βλέπεις στην οθόνη είναι ένα digital αντίγραφο της Jolie. Θα έλεγε κανείς πως με αυτό τον τρόπο η ταινία «αυτοπροδίδεται». Αχ, βρε Zemeckis, γιατί μας τα κάνεις αυτά; Τι σε κάνει να νομίζεις ότι, αν συνεχίσεις με τέτοιες κινήσεις την καριέρα σου, ο κόσμος θα εξακολουθεί να βλέπει τις ταινίες σου;
Η Take-Two, δημιουργός εταιρεία του video game, θα πάρει προκαταβολικά πολλά εκατομμύρια δολλάρια για την παραχώρηση των κινηματογραφικών δικαιωμάτων του Bioshock. Μάλιστα, σύμφωνα με φήμες, πρόκειται για την πιο ακριβή συμφωνία μεταφοράς video game στον κινηματογράφο, έπειτα από εκείνη του 2005 για το Halo(που τελικά ακυρώθηκε), για το οποίο η Microsoft πήρε 5 εκατομμυρία δολλάρια για το 10%.
Το Bioshock εκτυλλίσσεται σε μία υποθαλάσσια πόλη, βασισμένη στις ελεύθερες οικονομικές αρχές του Ayn Rand, αλλά τα πράγματα δεν έχουν εξελιχθεί καλά. Οι παίκτες του παιχνιδιού, έχουν υπό τον έλεγχο τους ένα πιλότο, του οποίου το σκάφος προσέκρουσε σε μία μυστική πύλη της πόλης. Γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν έιναι τόσο "ελέυθερος" όσο νόμιζε.
Στο άμεσο μέλλον όπως είναι φυσικό, αναμένονται ανακοινώσεις όσον αφορά το δημιουργικό τμήμα και το casting των ταινιών και είναι πιθανή οποιαδήποτε αλλαγή στις ονομασίες ή τις πρεμιέρες των ταινιών.
