ChrisKiss
“Εκείνος, είναι ένας μουσικός του δρόμου. Βγάζει λεφτά παίζοντας με την κιθάρα του σε διάφορες γωνιές του Δουβλίνου, έχοντας να αντιμετωπίσει μεταξύ των άλλων και τζάνκια που προσπαθούν να του κλέψουν τις εισπράξεις. Είναι απελπισμένος, καθώς η αγαπημένη του τον εγκατέλειψε για να πάει στο Λονδίνο. Εκείνη είναι μια νεαρή Τσέχα μετανάστρια που τον ακούει κάποια στιγμή να παίζει. Εγκατέλειψε τον σύζυγό της στην Τσεχία και επέλεξε να εγκατασταθεί στο Δουβλίνο αναζητώντας καλύτερη ζωή για την ίδια και το παιδί της. Θα πλησιάσει λίγο φορτικά εκείνον, ο οποίος, όμως, θα χαλαρώσει όταν μαθαίνει πως κι εκείνη είναι μουσικός. Ζητάει να την ακούσει να παίζει, μπαίνουν σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων κι εκείνη κάθεται σε ένα πιάνο, συνοδεύοντάς τον στην κιθάρα του. Αυτό ήταν! Οι δυο τους είναι αυτό που αναζητούσαν ο ένας για τον άλλο! Όμως, δεν το παραδέχονται, όχι με λόγια τουλάχιστον – μόνο μέσω των τραγουδιών που αρχίζουν να γράφουν!”
Το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει μια ταινία για να χαρακτηριστεί «καλή» είναι να προκαλεί συναισθήματα στον θεατή. Οποιαδήποτε και αν είναι αυτά. Και αυτή η ταινία το καταφέρνει και με το παραπάνω. Όχι με κάποιο άλλο τρόπο αλλά μέσω της μουσικής. Ναι ακριβώς. H ταινία είναι γεμάτη από τραγούδια τα οποία εξηγούν και αναλύουν τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών αντικαθιστώντας πολλές φορές τους διαλόγους και τις σκέψεις. Όχι, απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί μιούζικαλ, και ειδικά έτσι όπως ξέρουμε τον όρο. Οι εικόνες, τα βλέμματα και τα συναισθήματα ντύνονται πολύ όμορφα από στοίχους και νότες, κομμάτια που έχουν περίσσευμα λυρισμού και δύναμης. Η έμπνευση υπάρχει και το διαφορετικό δεν γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά για λόγους ουσίας. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που κερδίζουν τον θεατή και πραγματικά τον κάνουν να νιώθει περήφανος που είναι πάνω απ’όλα άνθρωπος. Οποιοδήποτε σκηνοθετικό λάθος παραβλέπεται και συγχωρείται πρόθυμα από όλους για χάρη της ειλικρίνειας που χαρακτηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία.
Μια ταινία που αν έφτανε ποτέ σε όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη, ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος……
9/10
P.S.: Δεν θα πρότεινα μόνο το soundtrack, διότι έτσι χάνεται μέρος της μαγείας. Άλλωστε μετά την προβολή, αρκετοί θα είναι αυτοί που θα το ψάξουν..
Το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει μια ταινία για να χαρακτηριστεί «καλή» είναι να προκαλεί συναισθήματα στον θεατή. Οποιαδήποτε και αν είναι αυτά. Και αυτή η ταινία το καταφέρνει και με το παραπάνω. Όχι με κάποιο άλλο τρόπο αλλά μέσω της μουσικής. Ναι ακριβώς. H ταινία είναι γεμάτη από τραγούδια τα οποία εξηγούν και αναλύουν τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών αντικαθιστώντας πολλές φορές τους διαλόγους και τις σκέψεις. Όχι, απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί μιούζικαλ, και ειδικά έτσι όπως ξέρουμε τον όρο. Οι εικόνες, τα βλέμματα και τα συναισθήματα ντύνονται πολύ όμορφα από στοίχους και νότες, κομμάτια που έχουν περίσσευμα λυρισμού και δύναμης. Η έμπνευση υπάρχει και το διαφορετικό δεν γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά για λόγους ουσίας. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που κερδίζουν τον θεατή και πραγματικά τον κάνουν να νιώθει περήφανος που είναι πάνω απ’όλα άνθρωπος. Οποιοδήποτε σκηνοθετικό λάθος παραβλέπεται και συγχωρείται πρόθυμα από όλους για χάρη της ειλικρίνειας που χαρακτηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος την ταινία.
Μια ταινία που αν έφτανε ποτέ σε όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη, ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος……
9/10
P.S.: Δεν θα πρότεινα μόνο το soundtrack, διότι έτσι χάνεται μέρος της μαγείας. Άλλωστε μετά την προβολή, αρκετοί θα είναι αυτοί που θα το ψάξουν..
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο. Συναισθήματα που βγαίνουν αβίαστα και δεν εξαναγκάζονται - καθοδηγούνται από την ταινία.
Δημοσίευση σχολίου