Συντάκτης:WizKid
Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, έχω τη συνήθεια να διοχετεύω όλο το μίσος μου σε ταινίες που δεν μου αρέσουν. Δεν θα πάψω να μισώ ταινίες όπως το Meet The Spartans, το Asterix at the Olympic Games, το Transformers και γενικά όσες πλασαρίζονται ως κορυφές στον τομέα τους, αλλά αποτυγχάνουν να προσφέρουν όσα υπόσχονται.
Φαντάζομαι πως πολλοί θα μείνατε με το στόμα ανοιχτό μόλις διαβάσατε την προηγούμενη παράγραφο. Ναι, απεχθάνομαι το Sweeney Todd. Με απογοήτευσε το κάθε της δευτερόλεπτο. Προτού όλοι εσείς οι Μπαρτονόβιοι αρχίσετε να βγάζετε τα μαχαίρια σας και μου επιτεθείτε, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί μισώ τόσο το τελευταίο πόνημα του Tim Burton.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μιούζικαλ του Stephen Sondheim. Όχι που θα άφηνε ανεκμετάλλευτη τέτοια ευκαιρία το Hollywood! Το μιούζικαλ έχει σπάσει ταμεία όπου κι αν παίχτηκε. Το ίδιο και τη ταινία. Και αναρωτιέμαι: πως στο διάολο μια τέτοια αηδία να απέσπασε 152,514,173 δολλάρια παγκοσμίως; Απλούστατα, πλασαρίστηκε ως μία ατμοσφαιρική ιστορία αγάπης, μίσους και εκδίκησης, ως ένα ακόμη αριστούργημα του Burton, ως μια ακόμη ταινία με τον Johnny Depp (εγγύηση! Ξέρετε πόσα άτομα πάνε σε ταινίες του Depp μόνο και μόνο για να τον δουν;) κ.λπ. κ.λπ. Οι αμέτρητες, δε, θετικές κριτικές που δέχθηκε η ταινία αυτή ώθησαν τον γράφοντα να την παρακολουθήσει. Και, όπως και αρκετοί άλλοι συγγραφείς κριτικών, ο υποφαινόμενος αποφασίζει να σταθεί ενάντια στα πλήθη και να ουρλιάξει, «αυτή η ταινία είναι χάλια»!
Πείτε ό,τι θέλετε. Βρίστε με. Πείτε με ξενέρωτο. Πείτε με «ανίκανο να εκτιμήσω το εκπληκτικό έργο τέχνης που αποτελεί το Sweeney Todd». Ε, λοιπόν, ναι. Είμαι ανίκανος να εκτιμήσω αυτό το κινηματογραφικό σκουπίδι, που βασανίζει ανελέητα τα αυτιά σου με ασταμάτητες χαρμόσυνες μελωδίες και τραγούδια με ενοχλητικά απλοϊκούς και γλυκανάλατους στίχους, τη στιγμή που λούζει αναίτια τα μάτια σου με κουβάδες αίματος που λερώνουν τα «ατμοσφαιρικά» περιβάλλοντα με τα επιτηδευμένα μουντά χρώματα (τι περιμένατε; Παρδαλά φουστάνια και μεταξωτές κορδελίτσες;).
Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε τα παραπάνω στοιχεία από την ταινία, δεν θα μείνει και τίποτα το σπουδαίο για να δείτε. Μια ιστορία γεμάτη κακία, που όμως δεν προκαλεί το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ συναίσθημα στο θεατή (εκεί που θα έπρεπε να τον κάνει να πλαντάξει στο κλάμα…) και η οποία χαρακτηρίζεται από μονοδιάστατους χαρακτήρες και πλήρη έλλειψη ανατροπών ή εκπλήξεων. Δεν λέω, μπράβο στον Depp και το ερμηνευτικό του ταλέντο, μπράβο στα παιδιά του production design που δημιούργησαν τέτοια εκπληκτικά σκηνικά, μπράβο και στους σχεδιαστές κουστουμιών για τα περίτεχνα ενδύματα. Αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…
3/10
Φαντάζομαι πως πολλοί θα μείνατε με το στόμα ανοιχτό μόλις διαβάσατε την προηγούμενη παράγραφο. Ναι, απεχθάνομαι το Sweeney Todd. Με απογοήτευσε το κάθε της δευτερόλεπτο. Προτού όλοι εσείς οι Μπαρτονόβιοι αρχίσετε να βγάζετε τα μαχαίρια σας και μου επιτεθείτε, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί μισώ τόσο το τελευταίο πόνημα του Tim Burton.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μιούζικαλ του Stephen Sondheim. Όχι που θα άφηνε ανεκμετάλλευτη τέτοια ευκαιρία το Hollywood! Το μιούζικαλ έχει σπάσει ταμεία όπου κι αν παίχτηκε. Το ίδιο και τη ταινία. Και αναρωτιέμαι: πως στο διάολο μια τέτοια αηδία να απέσπασε 152,514,173 δολλάρια παγκοσμίως; Απλούστατα, πλασαρίστηκε ως μία ατμοσφαιρική ιστορία αγάπης, μίσους και εκδίκησης, ως ένα ακόμη αριστούργημα του Burton, ως μια ακόμη ταινία με τον Johnny Depp (εγγύηση! Ξέρετε πόσα άτομα πάνε σε ταινίες του Depp μόνο και μόνο για να τον δουν;) κ.λπ. κ.λπ. Οι αμέτρητες, δε, θετικές κριτικές που δέχθηκε η ταινία αυτή ώθησαν τον γράφοντα να την παρακολουθήσει. Και, όπως και αρκετοί άλλοι συγγραφείς κριτικών, ο υποφαινόμενος αποφασίζει να σταθεί ενάντια στα πλήθη και να ουρλιάξει, «αυτή η ταινία είναι χάλια»! Πείτε ό,τι θέλετε. Βρίστε με. Πείτε με ξενέρωτο. Πείτε με «ανίκανο να εκτιμήσω το εκπληκτικό έργο τέχνης που αποτελεί το Sweeney Todd». Ε, λοιπόν, ναι. Είμαι ανίκανος να εκτιμήσω αυτό το κινηματογραφικό σκουπίδι, που βασανίζει ανελέητα τα αυτιά σου με ασταμάτητες χαρμόσυνες μελωδίες και τραγούδια με ενοχλητικά απλοϊκούς και γλυκανάλατους στίχους, τη στιγμή που λούζει αναίτια τα μάτια σου με κουβάδες αίματος που λερώνουν τα «ατμοσφαιρικά» περιβάλλοντα με τα επιτηδευμένα μουντά χρώματα (τι περιμένατε; Παρδαλά φουστάνια και μεταξωτές κορδελίτσες;). Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε τα παραπάνω στοιχεία από την ταινία, δεν θα μείνει και τίποτα το σπουδαίο για να δείτε. Μια ιστορία γεμάτη κακία, που όμως δεν προκαλεί το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ συναίσθημα στο θεατή (εκεί που θα έπρεπε να τον κάνει να πλαντάξει στο κλάμα…) και η οποία χαρακτηρίζεται από μονοδιάστατους χαρακτήρες και πλήρη έλλειψη ανατροπών ή εκπλήξεων. Δεν λέω, μπράβο στον Depp και το ερμηνευτικό του ταλέντο, μπράβο στα παιδιά του production design που δημιούργησαν τέτοια εκπληκτικά σκηνικά, μπράβο και στους σχεδιαστές κουστουμιών για τα περίτεχνα ενδύματα. Αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…3/10
1 σχόλιο:
ive done something here to have you a few cents!
Δημοσίευση σχολίου