Συντάκτης: WizKid
I Am Legend…ή αλλιώς, η απάντηση στην ερώτηση «καμιά καινούρια ταινία δεν είδες φέτος τα Χριστούγεννα;». Το I Am Legend είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του 2007. Και αυτό γιατί μου έδωσε όλα όσα ήθελα να δω σε ένα μπλοκμπάστερ, αλλά κανένα δεν μου τα έδειξε μέχρι στιγμής. Όχι, δεν έχει πορνό η ταινία!
Επιτρέψτε μου να σας τα κάνω πιο λιανά: Πρώτον, τα συγχαρητήριά μου στον Will Smith, ο οποίος δίνει εδώ τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του. Μπράβο και πάλι μπράβο. Είναι πράγματι θρύλος. Δεύτερον, τα εύσημα στον Francis Lawrence, ο οποίος αν και σχετικά άπειρος στο χώρο του κινηματογράφου, αιχμαλωτίζει εξαιρετικά την ιστορία του τελευταίου ανθρώπου στη Γη. Ξαφνιάζει με τις τεχνικές που χρησιμοποιεί, χωρίς να προσπαθεί να το παίξει πολύ έξυπνος με την κάμερα (ακούς, κύριε Bay; Ακούς; Άκου για να μαθαίνεις!).
Τρίτον, οι εξαιρετικές σκηνές της ερειπωμένης Νέας Υόρκης, που δεν διαθέτουν καθόλου μουσική επένδυση. Τα πλάνα με τους άδειους ουρανοξύστες και τους δρόμους με βλάστηση προκαλούν στον θεατή μια ανατριχιαστική αίσθηση, που εντείνεται όσο η ταινία εξελίσσεται. Ευτυχώς που ο James Newton Howard ξέρει να το βουλώνει που και που.
Τέταρτον, η Alice Braga! Δεν την αναγνώρισα όταν την είδα, καθώς οι μακιγιέρ την έκαναν να δείχνει μεγαλύτερη σε ηλικία. Εξακολουθεί όμως να είναι κούκλα… Πέμπτον, το φινάλε, που υπήρξε μια πραγματική λύτρωση για μένα, που έχω μπουχτίσει με τα παραδοσιακά αμερικάνικα φινάλε (δεν θα σας το χαλάσω όμως!).
Τι με χάλασε; Τα τέρατα. Κάνουν «μπαμ» πως είναι CGI, κι έτσι αφαιρούν μέρος της ατμόσφαιρας. «Τα CGI είναι ο θάνατος του σινεμά», δήλωσε ο Quentin Tarantino σε μια συνέντευξη πριν από μερικά χρόνια. Δεν είχε κι άδικο, τελικά.
7+/10
Επιτρέψτε μου να σας τα κάνω πιο λιανά: Πρώτον, τα συγχαρητήριά μου στον Will Smith, ο οποίος δίνει εδώ τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του. Μπράβο και πάλι μπράβο. Είναι πράγματι θρύλος. Δεύτερον, τα εύσημα στον Francis Lawrence, ο οποίος αν και σχετικά άπειρος στο χώρο του κινηματογράφου, αιχμαλωτίζει εξαιρετικά την ιστορία του τελευταίου ανθρώπου στη Γη. Ξαφνιάζει με τις τεχνικές που χρησιμοποιεί, χωρίς να προσπαθεί να το παίξει πολύ έξυπνος με την κάμερα (ακούς, κύριε Bay; Ακούς; Άκου για να μαθαίνεις!).
Τρίτον, οι εξαιρετικές σκηνές της ερειπωμένης Νέας Υόρκης, που δεν διαθέτουν καθόλου μουσική επένδυση. Τα πλάνα με τους άδειους ουρανοξύστες και τους δρόμους με βλάστηση προκαλούν στον θεατή μια ανατριχιαστική αίσθηση, που εντείνεται όσο η ταινία εξελίσσεται. Ευτυχώς που ο James Newton Howard ξέρει να το βουλώνει που και που.
Τέταρτον, η Alice Braga! Δεν την αναγνώρισα όταν την είδα, καθώς οι μακιγιέρ την έκαναν να δείχνει μεγαλύτερη σε ηλικία. Εξακολουθεί όμως να είναι κούκλα… Πέμπτον, το φινάλε, που υπήρξε μια πραγματική λύτρωση για μένα, που έχω μπουχτίσει με τα παραδοσιακά αμερικάνικα φινάλε (δεν θα σας το χαλάσω όμως!).
Τι με χάλασε; Τα τέρατα. Κάνουν «μπαμ» πως είναι CGI, κι έτσι αφαιρούν μέρος της ατμόσφαιρας. «Τα CGI είναι ο θάνατος του σινεμά», δήλωσε ο Quentin Tarantino σε μια συνέντευξη πριν από μερικά χρόνια. Δεν είχε κι άδικο, τελικά.
7+/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου