Συντάκτης: DarkChild
Μετά τον 'Αρχοντα των Δαχτυλιδιών και την επιτυχία του, το Χόλυγουντ μας βομβαρδίζει με περιπέτειες φαντασίας. Δυστηχώς οι περισσότερες εξ' αυτών πλέουν σε ρηχά νερά. Και δυστυχώς ούτε το εν λόγω φιλμ ξεφεύγει από τον κανόνα. Τι όμως πρέπει να έχει ένα τέτοιου είδους φιλμ για να ξεχωρίσει; Πρέπει να έχει καλοστημένη δράση και περιπέτεια, σωστή ξεδίπλωση της πλοκής , όμορφα και υψηλού επιπέδου εφέ, καλή σκηνοθεσία, τεχνική αρτιότητα και φυσικά ένα πολύ καλό σενάριο με το ανάλογο υπόβαθρο.
Το Stardust δεν έχει τίποτα από τα προηγούμενα. Ελάχιστη δράση, μετρίου επιπέδου εφέ, αρκετά τεχνικά λάθη, σκηνοθεσία που δεν ξεφεύγει από την τετρημένη και το πιο σημαντικό απ' όλα, ένα αδιάφορο και κακό σενάριο. Ένα παραμύθι γεμάτο κλισέ του είδους που το κάνει προβλεπόμενο εξαρχής. Έχουμε κακή ανάπτυξη της πλοκής, αλλά αυτό δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, αφού το ενδιαφέρον μας έχει μηδενιστεί προ πολλού με τις πολυάριθμες κωμικές σκηνές και ατάκες(ωστόσο κάποιες από αυτές είναι έξυπνες) που μετατρέπουν το φιλμ από περιπέτεια φαντασίας σε παρωδία.
Η σκηνοθεσία του Matthew Vaughn(στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα) δεν είναι κακή, αλλά δεν καταφέρνει να περισώσει το γελοιοδεστάτο σενάριο. Γενικά όσοι περιμένετε να παρακολουθήσετε μια περιπέτεια φαντασίας ή έστω ένα παραμύθι, θα απογοητευτείτε οικτρά. Δείτε την καλύτερα σαν μία κωμωδία εποχής. 3/10
ΥΓ. Είναι μεγάλο κρίμα για τον Robert De Niro πού είναι ένας εκ των κορυφαίων ηθοποιών που έχουμε δει ποτέ, να ξεφτιλίζεται σε τέτοιους γελοίους ρόλους(gay καπετάνιος). Γενικά οι επιλογές του στις ταινίες που παίζει στην δύση της καριέρας του είναι κακές, αλλά η συγκεκριμένη ταινία, πραγματικά τον καταρρακώνει στα μάτια των θαυμαστών του.
Να σας πω την υπόθεση με δυο λόγια: Ο Elvis Presley είναι ζωντανός και βρίσκεται καθηλωμένος σε ένα γηροκομείο στην άκρη του πουθενά, ενώ ο Elvis που όλοι ξέραμε πως πέθανε ήταν, στην πραγματικότητα, σωσίας. Ο «αυθεντικός» Elvis συχνάζει με έναν έγχρωμο ηλικιωμένο, που είναι ο πραγματικός John F. Kennedy. Όταν μια μούμια με ρούχα Αμερικανού χωριάτη εισβάλλει στο γηροκομείο και απορροφά τις ψυχές των ηλικιωμένων, οι δύο ήρωες θα αναγκαστούν να βάλουν στην άκρη τις αδυναμίες της προχωρημένης τους ηλικίας και να βάλουν τέλος στα σχέδια της μούμιας. Μείνατε με το στόμα ανοιχτό, ε; Κι εγώ το ίδιο, όταν διάβαζα την υπόθεση της ταινίας. «Πώς μπορεί να γυρίστηκε τέτοια ταινία;», σκεφτόμουν. Όταν, δε, την είδα, το σαγόνι μου κόντεψε να ξεκολλήσει από το υπόλοιπο κρανίο μου.
Η ταινία βασίζεται στο διήγημα του Joe R. Lansdale. Ο Bruce Campbell, πρωταγωνιστής των ταινιών “Evil Dead” και γνωστός από τις εμφανίσεις του στη σειρά “Hercules” (ρε, ο Αυτόλυκος!) και στις ταινίες “Spider-Man”, δίνει μια απολαυστική ερμηνεία του βασιλιά της ροκ υπό τη διεύθυνση του πάντα αλλόκοτου Don Coscarelli. Το σενάριο μπορεί να σας φέρνει στο μυαλό μια ανόητη φάρσα του Hollywood, όμως, αν σας δοθεί η ευκαιρία να δείτε το “Bubba Ho-tep”, μην το χάσετε. Είναι γλυκιά, συγκινητική και συνάμα τρομακτική, χωρίς να καταφεύγει σε αιματοβαμμένες σκηνές και “cheap scares”, ενώ διαθέτει ευφυέστατες ατάκες και στιγμές που θα σας μείνουν αξέχαστες. Το “Bubba Ho-tep” προτείνεται τόσο στις παρέες που συνδυάζουν βραδυνή προβολή στο DVD player με πίτσες και αναψυκτικά, όσο και στους απαιτητικούς σινεφίλ που απορρίπτουν τα αμερικάνικα «σκουπίδια» και προτιμούν κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον.
Τα έσοδα του "Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer" στο παγκόσμιο Box Office, ήταν σαφώς λιγότερα από αυτά της πρώτης ταινίας, γεγονός που κάνει την Fox αρκετά σκεπτική για να χρηματοδοτήσει τρίτη ταινία με τους Fantastic Four.
Οι κλέφτες τώρα είναι μια ελληνική ταινία διαφορετική από τις ελληνικές ταινίες που μας πλασάρουν τα τελευταία χρόνια. Και αυτό κυρίως γιατί είναι τίμια και αυθεντική. Δεν μασάει, δεν προκαλεί, δεν έχει μεγάλες προσδοκίες αλλά αντιστέκεται στην γενικότερη καθίζηση του Ελληνικού cinema και είναι φτιαγμένη με μεράκι από άτομα που αγαπούν αυτό που κάνουν. Διαθέτει ένα σενάριο που φαίνεται ότι είναι δουλεμένο και όχι προχειρογραμμένο (σπάνιο αυτό για τα ελληνικά δεδομένα και όποιος διαφωνεί ας έρθει να μου το πει), πανέξυπνους διαλόγους και ένα cast αποτελούμενο από νέους, ωραίους αλλά πάνω απ’όλα ταλαντούχους ηθοποιούς. Αλητεία και πάλι αλητεία στην ταινία, είτε αυτή προέρχεται τους απλούς μπαφάκιδες (άνεργοι, βρώμικοι, τεμπέληδες), είτε από τους καθωσπρέπει κοκάκιδες (βίλες, σκάφη, πολυτέλεια!). Η ταινία είναι ένα μίγμα μαύρης κωμωδίας και ανάλαφρου thriller που σκοπό δεν έχει να πουλήσει εισιτήρια, αλλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, να κάνει αυτούς τους λίγους που θα την δούνε να περάσουν καλά. Εγώ τουλάχιστον πέρασα. Άλλωστε το είπε και ο Hitchcock “its just a movie”. Φυσικά οι cinefil θα την εκτιμήσουν περισσότερο από το ευρύ κοινό. Το θέμα όμως πιστεύω ότι είναι αλλού. Επιτέλους κάτι μοιάζει να αλλάζει για τον ελληνικό κινηματογράφο, να δοκιμάζονται και σενάρια που δεν είναι φαρσοκωμωδίες της κακιάς ώρας. Διότι το κοινό μάλλον κουράστηκε και σίγουρα το κοινό είναι που έχει και τον πρώτο λόγο μιας και αυτό είναι που δίνει τα χρήματα του για να δει μια ταινία. Οπότε και η γνώμη του θα έπρεπε να ακούγεται.
Όσο για την Αλικάκη και τον Λαγούτη, τους πέτυχα σε ένα bar στου ψειρή ένα Σάββατο λίγο πριν τις αποκριές αλλά δεν είχα δει την ταινία τότε για να τους πω ένα μπράβο. Το λέω τώρα λοιπόν και να είστε πάντα καλά. 
Δεν ξέρω πόσοι θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, το σίγουρο πάντως είναι πως με αυτή την ταινία, ο κ.Παπαδημητράτος σίγουρα θα καταφέρει να προσεγγίσει μεγαλύτερο κοινό. Εγώ σίγουρα θα είμαι εκεί. Μέχρι την επόμενη φορά..
Το πρώτο τρέιλερ ήταν για το ντοκιμαντέρ “Earth”, ενώ το δεύτερο για την ελληνική ρομαντική κωμωδία(;) «Μόλις Χώρισα». Το “Earth”, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι μια συντομευμένη έκδοση της επιτυχημένης σειράς ντοκιμαντέρ “Planet Earth”. Βλέποντας τα δύο αυτά τρέιλερ, συνειδητοποίησα τη μαεστρία των «ξένων» στη δημιουργία διαφημιστικών, καθώς ακόμη και η διαφήμιση ενός ντοκιμαντέρ σου δίνει την αίσθηση ότι η ταινία είναι εκπληκτική. Από την άλλη, οι «δικοί μας» τα θαλάσσωσαν στο promotion του «Μόλις Χώρισα», με το παράταιρο μοντάζ και την έλλειψη ενέργειας να μην προκαλούν κανένα ενδιαφέρον στο κοινό. Για να μην αναφερθώ στην βρισιά με την οποία ξεκινά το τρέιλερ. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά! Πάντως, η ταινία διαθέτει ασυνήθιστα ζωντανά χρώματα για εγχώρια παραγωγή.
Μετά τα επόμενα μπλοκμπαστεράδικα τρέιλερ, ένα έκτρωμα πέρασε μπροστά από τα μάτια μας. Μια ταινία μικρού μήκους ονόματι «Τίτο», που σε όλη τη διάρκειά της σε κάνει να ξύνεις το κεφάλι σου από απορία. Και μη φανταστείτε τίποτα «κουλτουριάρικο». Είναι ένα ανόητο παιδικό ανέκδοτο των δέκα δευτερολέπτων, ξεχειλωμένο σε μια ταινία τριών λεπτών. Έχω δει πολλές μη ικανοποιητικές ελληνικές ταινίες μικρού μήκους, αλλά αυτό παραπάει…
Και περνάμε στο κυρίως γεύμα, μια κωμωδία με ορισμένες καλές στιγμές και ατάκες, που με το ζόρι όμως θα χαρακτήριζε κανείς «ξεκαρδιστική». Οι ηθοποιοί επιστραυτεύουν αμέτρητες γκριμάτσες και υπερβολές ώστε να κάνουν το χειλάκι του θεατή να γελάσει, η σκηνοθεσία της Christine Crokos διαθέτει ορισμένα αμερικάνικα «κολπάκια» αλλά τίποτε το σπουδαίο, ενώ η reggae μουσική επένδυση των Locomondo είναι ευχάριστη στην αρχή, αλλά γρήγορα καταντά μονότονη. Πότε θα μάθουν επιτέλους οι Έλληνες παραγωγοί ότι με «ξεπλυμένα» χρώματα, «κουνημένη» κάμερα, αργό μοντάζ και έλλειψη μουσικής στις κωμικές σκηνές αποκλείεται να γυρίσεις μια επιτυχημένη κωμωδία; Και πότε θα μάθουν να κάνουν σωστά τρέιλερ; Το διαφημιστικό του «Γαμήλιου Πάρτυ» μας χάλασε τις περισσότερες σκηνές της ταινίας, κάνοντάς την ακόμη πιο προβλέψιμη απ’ ότι είναι. Στην υγειά σου, Ελλάδα!
Το μοναδικό μειονέκτημα την ταινίας είναι το υπερβολικό σενάριο. Όχι πως σε τέτοιου είδους ταινίες παίζει κυρίαρχο ρόλο το σενάριο ούτε πως στις δύο προηγούμενες ταινίες διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, απλώς στο τρίτο μέρος της τριλογίας ο σεναριογράφος υπερβάλει αρκετά. Τόσο στο γεγονός πως ο ιός έχει εξαπλωθεί σε όλη την Γη και μάλιστα έχει μολύνει όλες τις λίμνες και τα ποτάμια, όσο και σε άλλες διάφορες που χρησιμοποιούνται κατά την διάρκεια της ταινίας.
Παρά το ανεδαφικό σενάριο, το φίλμ είναι αρκετά απολαυστικό και δεν θα απογοητεύσει τους φαν του Resident Evil και των b-movies.
Στην τέταρτη λοιπόν, ταινία "Saw", οι δημιουργοί προσπαθούν να ενώσουν τα γεγονότα της τρίτης ταινίας με αυτά της τέταρτης και μάλιστα σε παράλληλο χρόνο. Δεν συνεχίζουν την υπόθεση με τον πατέρα να ψάχνει για την κόρη του(έτσι τελείωνε το τρίτο φιλμ), αλλά βάζει στο παιχνίδι καινούριους χαρακτήρες, που δρούν παράλληλα με τα γεγονότα που διεξάγονται στην τρίτη ταινία(αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουμε εξαρχής). Τα δύο πολύ δυνατά χαρτιά του "Saw", στα οποία οφείλει και την εμπορική επιτυχία του ήταν από τη μία οι πολύ έξυπνες παγίδες θανάτου και το δυνατό σενάριο που όσο περνούσε η ώρα "έπνιγε" τους χαρακτήρες, από την άλλη. Ήταν ένας πετυχημένος συνδυασμός του serial killer thriller και με το gore στοιχείο, που είδαμε στις δύο πρώτες ταινίες. Στην τρίτη η αναλογία έγειρε περισσότερο προς το gore. Στην τέταρτη έγινε πλήρως gore. Οι παγίδες και τα βασανιστήρια παραμένουν από τα πιο έξυπνα που έχουμε δει. Το κακό όμως είναι ότι το σενάριο δε βοηθάει καθόλου. Είναι μεν αξιόλογη η κεντρική ιδέα της συνέχισης του σεναρίου από το προηγούμενο φιλμ, αλλά δυστυχώς η ανάπτυξη στηρίζεται σε αρκετές υπερβολές και έχει πολλές τρύπες, σημάδι που δείχνει πως η δημιουργική ομάδα του "Saw" έχει χάσει την ευρηματηκότητα της. Ένα ακόμα αρνητικό σημείο της ταινίας, είναι ότι απουσιάζει κάποιος χαρακτήρας που να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, αφού όσοι χρησιμοποιούνται είναι αναλώσιμες καρικατούρες. Ακόμα και ο Jigsaw χρησιμοποιείται ελάχιστα σε flashbacks- κλισέ.
Ευτυχώς για μας παραμένουν και σε αυτήν την ταινία, κάποια απο τα στοιχεία των προηγούμενων ταινιών και μας βοηθάνε να μη χάσουμε ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον μας, παρά το αδύναμο σενάριο. Και αυτά είναι η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, η υποβλητική ατμόσφαιρα και μουσική και φυσικά οι πανέξυπνες παγίδες.
Γενικά στην ταινία θα δείτε αυτά που περιμένατε από ένα σίκουελ και τίποτα παραπάνω. Απλά ένα μέτριο αποτέλεσμα.
Η ταινία ΤΗΧ-1138 βασίστηκε σε μια μικρού μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ο διάσημος δημιουργός του Star Wars στα φοιτητικά του χρόνια. Ο μεγάλος Francis Ford Coppola θαύμασε το ταλέντο του νεαρού Lucas και αποφάσισε να ξεκινήσει την παραγωγή μιας ταινίας μεγάλου μήκους βασισμένης στο φιλμάκι του, με πρωταγωνιστή τον Robert Duvall. Τη χρηματοδότηση του project ανέλαβε η εταιρία του Coppola, American Zoetrope. Όπως και η εταιρία, το ΤΗΧ-1138 υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία για την εποχή του. Ο Lucas κατάφερε να «επανορθώσει» γυρίζοντας το American Graffiti, το οποίο είχε τέτοια επιτυχία, που ο σκηνοθέτης κατάφερε να γυρίσει την ταινία των ονείρων του, το Star Wars IV: A New Hope. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ας γυρίσουμε, όμως, μερικά χρόνια πίσω. Τι είναι το ΤΗΧ-1138 και γιατί ακριβώς υπήρξε τόσο μεγάλη αποτυχία;
Το φιλμ μας αφηγείται μια ιστορία που εξελίσσεται σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι σκλάβοι της τεχνολογίας. Ξυρισμένοι γουλί και υπό την επήρεια ναρκωτικών που χορηγούνται από την κυβέρνηση, οι κάτοικοι αυτού του παρανοϊκού και συντηρητικού κόσμου είναι αναγκασμένοι να επαναλαμβάνουν την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, χωρίς να παρουσιάζουν συναισθήματα σε κανέναν. Ένας από αυτούς, ο ΤΗΧ, δεν αντέχει τη ζωή του και το ρόλο που παίζει στην κοινωνία. Όταν η συγκάτοικός του, η LUH, ανησυχήσει για την ψυχολογική κατάσταση του μοναδικού συντρόφου της ζωής της, θα επέμβει στα ναρκωτικά που παίρνει ο ΤΗΧ, με αποτέλεσμα οι ζωές των δύο να αλλάξουν για πάντα.
Η ταινία έμεινε στην αφάνεια για πολλά χρόνια, λόγω της «δύσκολης» για τα δεδομένα της εποχής της ιστορίας που αφηγήθηκε στους θεατές. Η Lucasfilm κυκλοφόρησε την ταινία σε βιντεοκασέτες και Laserdiscs, ενώ οι George Lucas και Tomlinson Holman έδωσαν το όνομα ΤΗΧ στο γνωστό πιστοποιητικό ποιότητας ήχου και εικόνας. Το 2004, μετά την κυκλοφορία της αρχικής τριλογίας Star Wars σε DVD, ο Lucas αποφάσισε να κυκλοφορήσει και ένα director’s cut της πρώτης του ταινίας, με βελτιωμένη ποιότητα εικόνας και ήχου και τις γνωστές ψηφιακές επεμβάσεις της Industrial Light & Magic.
Το ΤΗΧ-1138 είναι μια ασυνήθιστη ταινία. Πολλές σκηνές χαρακτηρίζονται από ακατάσχετη φλυαρία και περίπλοκο λεξιλόγιο, ενώ άλλες από απόλυτη ησυχία. Άλλες, πάλι, διαθέτουν αμέτρητα voice-overs που συνήθως είναι εντολές και ανακοινώσεις από άτομα που δεν βλέπουμε ποτέ. Η ταινία ποτέ δεν προκαλεί στον θεατή ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου δεν σε ψυχαγωγούν, ούτε σε θλίβουν, ούτε σε φοβίζουν, αλλά κρατούν τον εγκέφαλο και τα νεύρα σου διαρκώς «μουδιασμένα». Πονάς, αλλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε ενοχλεί. Θέλεις να βρεις μια διέξοδο, αλλά βρίσκεις μόνο κλειστές πόρτες. Θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά είσαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα σε ακούσει.
Δυστυχώς, όπως συνέβη και με τα DVD της αρχικής τριλογίας Star Wars, ο Lucas επενέβη στην ταινία, προσθέτοντας ψηφιακά εφέ. Στις περισσότερες σκηνές, οι προσθήκες της ILM ωφελούν την ταινία, όμως ένα CGI κυνηγητό με περιπολικά και η προσθήκη μεταλλαγμένων τεράτων που θυμίζουν κομπάρσους του Star Wars Episode II αφαιρούν μέρος της μαγείας που προκαλεί το ΤΗΧ-1138. Ωστόσο, η cult ταινία του Lucas είναι ένα σπάνιο, βαθυστόχαστο δημιούργημα που αξίζει την προσοχή σας. Όσοι απεχθάνεστε τις γεμάτες οπτικά εφέ σκηνές διαστημικής δράσης και λατρεύετε την «ψαγμένη» επιστημονική φαντασία, αξίζει να δείτε την ταινία. Ακόμη κι αν δεν σας αρέσει καθόλου, πρέπει να παραδεχθείτε πως δεν περιμένατε ποτέ μια αμερικάνικη χολιγουντιανή παραγωγή να σας προκαλέσει τέτοια συναισθήματα…
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
Δεν είμαι από αυτούς που είχαν κράξει άσχημα την προηγουμένη ταινία του σκηνοθέτη «Σπιρτόκουτο», αντιθέτως την είχα βρει αρκετά ενδιαφέρουσα και διαφοροποιημένη από τα κλισέ του Ελληνικού cinema και αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να το λάβει κανείς. Όπως και εκεί, έτσι και εδώ το θέμα είναι εν ολίγης η κοινωνική παρακμή μέσα από την προσωπική αποσύνθεση των ηρώων. Έλλειψη επικοινωνίας, προσωπικές ανασφάλειες, επιθέσεις, εκβιασμοί, η παρακμή που μπορεί να φτάσει κάποιος που πολύ απλά έκανε λάθος κινήσεις στη ζωή του. Ο Τάκης στη προκειμένη περίπτωση, που δέχεται πιέσεις από παντού (δουλειά, φίλους, οικογένεια) γιατί έκανε τους λάθους χειρισμούς. Αυτό και μόνο. Ούτε κακοτυχίες, ούτε αναποδιές, ούτε λοιπές δικαιολογίες. Δεν βρίσκω κανένα απολύτως λόγο να νιώσω ή να πω κάτι παραπάνω για αυτό το είδος ανθρώπων. Είναι τόσο μα τόσο απλό, ‘όπως έστρωσες θα κοιμηθείς’ λέει η παροιμία και το ξέρουμε όλοι καλά σε αυτή την ζωή. Όσον αφορά σε γενικότερα πλαίσια τώρα, η λεκτική βία βρίσκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό διάχυτη σε όλη την διάρκεια του film που νόμιζα ότι οι διάλογοι σχεδόν βασίζονταν σε αυτή. Άλλωστε οι βωμολοχίες και η σκοτεινή φωτογραφία είναι σήμα κατατεθέν του κ. Οικονομίδη. Το θέμα είναι ότι η ταινία, για μένα τουλάχιστον, ελάχιστη καλλιτεχνική αξία έχει μιας και έρχεται δεύτερη μετά το «Σπιρτόκουτο». Και όσο μεγάλο ήταν τότε το σοκ, τόσο υποψιασμένοι ήμασταν τώρα. Μια αμυδρή ιδέα ότι ο σκηνοθέτης αναπαράγει και αντιγράφει τον εαυτό του, δεν θα την παραθέσω σε αυτό το κείμενο διότι μάλλον δεν ισχύει(?). Εξάλλου «once or twice is nice, tree or four is blind» που τραγούδησε και ο μέγιστος Chuck.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ, το οποίο έγραψε και σκηνοθέτησε ο James Gray, ο οποίος αρέσκεται σε τέτοιου είδους θέματα. Σκηνοθετικά δεν τα πάει άσχημα. Δημιουργεί μια αρκετά ατμοσφαιρική ταινία. Από την τεχνική του(όπως τη "ξεθωριασμένη" κάμερα, την κιτρινισμένη φωτογραφία, το γύρισμα των σκηνών καταδίωξης μέσα από το αυτοκίνητο), φαίνεται πως είναι επηρεασμένος από τις ταινίες της δεκαετίας του '70(The French Connection, The Parallax View, Serpico), την οποία το φίλμ μας θυμίζει. Το οξύμωρο όμως είναι ότι το έργο εξελλίσσεται στο τέλος της δεκαετίας του '80.
Από πλευράς σεναρίου, ενώ το φίλμ ξεκινά καλά, στη συνέχεια το σασπένς μειώνεται κατακόρυφα(με εξαίρεση την τελική επίθεση) και το σενάριο γεμίζει υπερβολές και κάνει τρύπες. Το πιο βασικό είναι ότι από αστυνομικό θρίλερ, το φίλμ καταλήγει σε οικογενειακό δράμα, αλλά και έτσι δεν τα καταφέρνει αφού δεν δίνει τον απαιτούμενο χρόνο στους χαρακτήρες να αναπτυχθούν. Αυτό έχει ως συνέπεια το καστ να μην μπορεί να ανταποκριθεί τόσο καλά, αφού οι ηθοποιοί φαίνονται κάπως άβολοι με τους ρόλους τους.
Εξετάζοντας το φίλμ από πλευράς δράσης, προσφέρει άφθονη ένταση και σασπένς. Οι δύο βομβιστικές επιθέσεις είναι εξαιρετικά καλοσκηνοθετημένες(πράγμα που δείχνει ότι έχει ταλέντο ο δημιουργός), Παράλληλα τα συνεχόμενα κοντινά πλάνα στις εκφράσεις των χαρακτήρων και η ολίγον τρεμάμενη κάμερα, θυμίζει αρκετά Michael Mann, ίσως όχι τυχαίο γεγονός αφού ο καταξιωμένος σκηνοθέτης του Heat, εκτελεί χρέη παραγωγού. Ειδικά στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας η δράση είναι καταιγιστική και θα ικανοποιήσει κάθε λάτρη της περιπέτειας.Στο επίπεδο των ερμηνείων, παρά την παρουσία των οσκαρικών Jamie Foxx και Chris Cooper, δεν έχουμε κάτι το εξαιρετικό, κυρίως επειδή οι χαρακτήρες έχουν λίγες ατάκες και δεν σκιαγραφούνται αρκετά οι προσωπικότητες τους αρκετά. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο Ashraf Barhom, στο ρόλο του Συνταγματάρχη της Αστυνομίας, Faris Al Ghazi, τον χαρακτήρα του οποίου(αγνός πατριώτης που βάζει το συμφέρον της χώρας του και των ανθρώπων των οποίων έχει την ευθύνη, πάνω από το δικό του) σκιαγραφεί πολύ καλά.
Αν περιμένετε να δείτε ένα φιλμ με έξυπνες πολιτικές προεκτάσεις δεν θα ικανοποιηθείτε. Όσοι όμως είστε φίλοι της δράσης θα το ευχαριστηθείτε.
