Συντάκτης:WizKid
Το γνωστό crossover franchise αποκτά τη δεύτερη ταινία του, η οποία θυμίζει ένα κοκτέιλ φρούτων, μισά από τα οποία είναι χαλασμένα. Οι αδελφοί Strause αποδεικνύονται ικανοί σκηνοθέτες, αν και θα θέλαμε λίγο περισσότερη ισορροπία στο δυναμισμό τους. Εξαντλούν και την τελευταία τους δύναμη στις σκηνές δράσης, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι (όπως και στην πρώτη ταινία) να καταλάβεις ποιος χτυπάει ποιον και που. Η φωτογραφία είναι εξαίρετη, με μια εντυπωσιακή παλέτα χρωμάτων και τη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας σε κάθε σκηνή. Τα εφέ είναι άψογα. Μπράβο στην τεχνική ομάδα, που επιμένει στην παραδοσιακή τεχνική των ανθρώπων σε στολές, αντί να χρησιμοποιήσει CG-animated τέρατα.
Η ιστορία του κυνηγητού μεταξύ Aliens και Predator είναι ενδιαφέρουσα. Αυτά, όμως, είναι τα μόνα γευστικά φρούτα του κοκτέιλ. Το υπόλοιπο 70% της ταινίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια B-movie καμουφλαρισμένη ως υπερπαραγωγή, με τηλεοπτικούς ως το κόκκαλο ηθοποιούς (και παρόμοιου επιπέδου ερμηνείες), αδιάφορους διαλόγους και χαρακτήρες, σκηνές τύπου γκραν-γκινιόλ (π.χ. «Μπάμπη, έφερα τα σουβλάκια! Μπάμπη; Μπάμπη; Είσαι εκεί; Μπά- ΑΑΑΑΑΑ!» *πεθαίνει*) και μηδενική πλοκή όσον αφορά την πλευρά των ανθρώπων. Θα ταίριαζε περισσότερο σε εφήβους θεατές που δεν έχουν δει καμία από τις ταινίες των σειρών “Alien” και “Predator”, καθώς οι fanboys θα φύγουν έξαλλοι από την αίθουσα και θα ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω. Άλλωστε, ένα σημαντικό μειονέκτημα του “AVP:R” είναι η έλλειψη του στοιχείου της έκπληξης. Όταν βλέπεις ένα facehugger να κολλάει στη μούρη ενός ανυποψίαστου τυπάκου, ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει. Περιμένετε καλύτερα μέχρι να κυκλοφορήσει η Extreme Unrated Edition, αν και υποψιάζομαι πως θα περιέχει (όπως και στην πρώτη ταινία) δυο-τρία σημαντικά δευτερόλεπτα επιπλέον… 
4+/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου