Η Ψυχή στο Στόμα (2005)

(Ή αλλιώς όταν το Ελληνικό cinema τολμάει!!)

Συντάκτης:ChrisKiss

Η τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του κ. Οικονομίδη την οποία από καιρό ήθελα να δω αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο, όλο κάτι άλλο έπεφτε στον δρόμο μου. Να όμως που έφτασε η μέρα, ένα όμορφο απόγευμα εδώ στην κατά τ’άλλα ήσυχη πόλη της Καβάλας όπου τίποτα δεν συμβαίνει(διότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί), αφιερώνοντας 2 ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασής μου παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή αυτό που πολύς κόσμος αποκάλεσε «κακή ταινία».

Δεν είμαι από αυτούς που είχαν κράξει άσχημα την προηγουμένη ταινία του σκηνοθέτη «Σπιρτόκουτο», αντιθέτως την είχα βρει αρκετά ενδιαφέρουσα και διαφοροποιημένη από τα κλισέ του Ελληνικού cinema και αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να το λάβει κανείς. Όπως και εκεί, έτσι και εδώ το θέμα είναι εν ολίγης η κοινωνική παρακμή μέσα από την προσωπική αποσύνθεση των ηρώων. Έλλειψη επικοινωνίας, προσωπικές ανασφάλειες, επιθέσεις, εκβιασμοί, η παρακμή που μπορεί να φτάσει κάποιος που πολύ απλά έκανε λάθος κινήσεις στη ζωή του. Ο Τάκης στη προκειμένη περίπτωση, που δέχεται πιέσεις από παντού (δουλειά, φίλους, οικογένεια) γιατί έκανε τους λάθους χειρισμούς. Αυτό και μόνο. Ούτε κακοτυχίες, ούτε αναποδιές, ούτε λοιπές δικαιολογίες. Δεν βρίσκω κανένα απολύτως λόγο να νιώσω ή να πω κάτι παραπάνω για αυτό το είδος ανθρώπων. Είναι τόσο μα τόσο απλό, ‘όπως έστρωσες θα κοιμηθείς’ λέει η παροιμία και το ξέρουμε όλοι καλά σε αυτή την ζωή. Όσον αφορά σε γενικότερα πλαίσια τώρα, η λεκτική βία βρίσκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό διάχυτη σε όλη την διάρκεια του film που νόμιζα ότι οι διάλογοι σχεδόν βασίζονταν σε αυτή. Άλλωστε οι βωμολοχίες και η σκοτεινή φωτογραφία είναι σήμα κατατεθέν του κ. Οικονομίδη. Το θέμα είναι ότι η ταινία, για μένα τουλάχιστον, ελάχιστη καλλιτεχνική αξία έχει μιας και έρχεται δεύτερη μετά το «Σπιρτόκουτο». Και όσο μεγάλο ήταν τότε το σοκ, τόσο υποψιασμένοι ήμασταν τώρα. Μια αμυδρή ιδέα ότι ο σκηνοθέτης αναπαράγει και αντιγράφει τον εαυτό του, δεν θα την παραθέσω σε αυτό το κείμενο διότι μάλλον δεν ισχύει(?). Εξάλλου «once or twice is nice, tree or four is blind» που τραγούδησε και ο μέγιστος Chuck.

6+ /10

P.S.: Φυσικά και είναι πολύ καλύτερη από τις περισσότερες Ελληνικές ταινίες, εκεί η βαθμολογία πέφτει στο πηγάδι.